اشعار

رحمت بر آنکه با تو من را آشنا کرد            اسـم‌ تو را بُـردم مـرا زهـرا دعا کرد

هرکس به یک‌ نوعی به درد روضه‌ات خورد            کـشـتی تو بر آب افـتـاد و‌ چـه‌ها کـرد

حُـرِّ ریـاحـی با تـو شـد حُـرِّ حـسـیـنی            در محضر تو میتوان مس را طلا کرد

ماه خدا یک شعبه‌اش ماه حسین است            خیلی جوان در ماتمت رو به خدا کرد

در دسـتـه سـیـنـه زنـی یــادم نـرفــتـه            بـابـای من‌ آمد مـرا وقـف شـمـا کـرد

جانم‌ به این‌ آقا! که هر چه توبه کردم            بی‌معـطلی برروی من آغوش وا کرد

سوگند بر زهرا که‌ محتاج کسی نیست            دستی‌ که بار روضه‌ات را جابه جا کرد

یابن الشبیبی گفت‌ و دلها زیر و رو شد            این‌حرف سلطان روضه‌ها را کربلا کرد

لعنت برآنکس که سرت را ذبح کرد و            لعنت برآنکس که تو را عریان رها کرد

آقـا ســلام بـر غــزل اشــکِ مـاتـمـت            بر مسجد و حـسینیه و روضه و دمت

چندی گذشت در غم هجران اشک تو            پَـر می‌کـشـید دل به هـوای مـحـرّمت

آقـا ســلام مــاه مــحــرّم شــروع شـد            آمـد بـهــار زخــم دل مـا و مـرهـمـت

خـون می‌شود دل همه عـالـم ز غصۀ            آن لحظه‌های آخر و گودال و آن غمت

در بین روضه غم دل من را گرفته بود            وقتی رسید روضه به انگشت و خاتمت

من بین این همه غم و اشک و فراق و داغ            ای زینب آمدم که شوم یـار و همدمت

خـانـم چقدر شکل جوان مادرت شدی            با صورت کـبود و همان قـامت خمت

در كوچه‌ها نسـیم بهـشت محـرّم است            این شهر بی‌مجالس روضه جهنّم است

پــیــراهـن ســیــاه عـــزاداری شــمــا            زیـبـا تـرین تجـلّی عشق مـجـسّم است

شكر خدا كه هـیـأتـمان باز دایر است            شكر خدا كه بر سر این كوچه پرچم است

بـیـرون نـدیـده‌اید زنی ایـستاده است؟            بالش شكسته است، قدَش هم كمی خم است

لبـخـنـد تـلـخ فـاطـمـه بر تـك تـك شما            یعنی خوش آمدید و همان خیر مقدم است

من كه ندیدمش دم در، خب شما چطور؟            صد حیف سوی چشم گنهكار ما كم است

پـرواز می كنیم از این پیـله‌های تـنگ            فـصل بلـوغ شیعه یـقـیـناً محـرّم است

در مجـلـس عــزای امـام قـتـیـل اشـك            روضه به شور و واحد و نوحه مقدّم است

اگر چه مثـل مـحّـرم نـمی‌شـوم هرگز            جدا ز روضه و ماتـم نمی‌شوم هرگز

مرا ببخش مرا چون که خوب می‌دانم            که تـوبه کـردم و آدم نـمی‌شوم هرگز

اسـیـر جـاذبـۀ حُـسـن یـوسـف یــاسـم            که محو در گل مریـم نمی‌شوم هرگز

گـنـاه کـارم و حـتـی بـدون اذن شـمـا            بـدان نصیب جـهـنـم نـمـی‌شوم هرگز

به جان عشق قسم غیر چهارده معصوم            به پای هیچ کسی خـم نمی‌شوم هرگز

قسم به قلب سپـیدت سیاهـپـوش کسی            بجـز شـهـیـد مـحّـرم نـمی‌شوم هـرگز

نَـمی فُـرات بـیـاور چرا که من قـانـع            به سلسبیل و به زمزم نمی‌شوم هرگز

در انتهای غزل من دوباره می‌خواهم            فـقـط بـرای تو بـاشـم نمی‌شوم هـرگز

ای دل مـحــرم آمـده وقـت عـزا شـده            مـاه عـزای حـضرت خـون خـدا شـده

مـاتـم مـیان چـشـم هـمـه مـوج می‌زند            چـشمان گریه چشمۀ شور و شـفا شده

ما اهل روضه زنـده به بوی محـرمیم            دل‌هـای مـا حـسـیـنـیـۀ کــربــلا شــده

بازار و کوچه‌ها همه با گریه آشناست            هر جا گذر کنی غم عظمی به پا شده

دستی که وقف روضه شده سینه می‌زند            مرهـم به زخم سینۀ خـیـر الـنّـسا شده

صاحب عزای مجلس ارباب مادر است            بـا دست‌های فـاطـمـه هـیأت بـنـا شده

ای کاش غـیر غـصۀ تو، غـم نداشتیم            ماهی به غـیـر مـاه مـحـرم نـداشـتـیـم

این داغ سینه سوز تو می‌کُشتمان اگر            قـلـبی به قـدر وسـعـت عـالـم نداشـتیم

گاهی اسـیـر غـربت عـبـاس می‌شدیم            چون داشتیم روضه و پـرچـم نداشتیم

شـرمـنـده‌ام بـرای تـنـت زیـر آفـتـاب            در حـدّ چـنـد قـطـرۀ شـبـنـم نـداشـتـیم

گـیـرم که گـریـه مرهـم زخم دلم شود            امـا بـرای زخـم تو مـرهـم نـداشـتـیـم

بر تو به چاک چاک گریـبانمان سـلام            زیرا که صبر و عشق تو با هم نداشتیم

دوباره‌ این‌ دلم‌ شده‌، اسیر و مبـتـلای‌ تو           مگر مُحـرّم‌ آمـده‌، كه‌ شد بـپا عـزای‌ تو

اگر ز تو جدا نی‌ام‌، به‌ شكر حق‌ حسینیم‌           تـمـام‌ حـاجـتـم‌ بـود، دیـدن‌ كـربـلای‌ تـو

به‌ یك‌ اشـارۀ‌ لبت‌، گـره‌ ز كـار وا شود           دل‌ شكسته‌ام‌ رسد، به‌ صحن‌ با صفای‌ تو

شبیه‌ خط‌ آیه‌ها، كه‌ ظاهرش‌ سیاهی‌ است           باعث‌ روسپیدی‌ است‌، سیاهی‌ عزای‌ تو
چه‌ كاركرده‌ای‌ حسین‌، كه‌ در میان ‌عالمین‌           شده‌است‌ خون بهای‌ تو، فقط‌ خدا، خدای‌تو
خدا كند در دو جهان‌، چه‌ در نهان‌ چه‌ در عیان           ‌كـنیه‌ و اسم‌ من‌ شود، نـوكـر با وفای‌ تو
خوشا بر آنكه‌ حاجتش‌، ز سوی‌ حق‌ روا شود           رسد زمان‌ مُردنش‌، میان‌ روضه‌های‌ تو
در این‌ دهه‌ ز مادرت‌، ز دخترت‌ ز خواهرت‌           طلب‌ كنم‌ كه‌ قسمتم‌، شبی‌ شود دعای‌ تو

شـکـر خـدا دوبـاره شـدم مبـتـلای تو            ای کُـشته‌ای که جان دو عالم فدای تو
شکـر خـدا نـسـیم محـرّم وزیـده است            هرشب شده عبادت من روضه‌های تو

بازاین چه نوحه و چه عزا و چه ماتم است            شکر خدا شـکـسـته دلـم در عزای تو

بـاور نـمی‌کـنـم که دوبـاره نـشـسـته‌ام            با چـشـم خـیس بین حـسـیـنـیه‌های تو
با اذن مـادرت به سر و سیـنه می‌زنم            ممنونم از ترحّم و لطف و عـطای تو
من با غـذای روضه تان رشد کرده‌ام            وقـف شـماست بود و نـبـود گـدای تو
بیمار عـشقم و دهـه‌ای بسـته‌ام دخـیل            کـاسه بـدست گـوشـۀ دار الـشـفـای تو
این عطر سرخ می‌وزد از سمت قتلگاه            حـالا دلـم رسـیـده به پـائـیـنِ پـای تـو

عـالـم مُـحـرّم است سلامٌ عـلی‌الحسین            این ذکر عـالم است سلامٌ علی‌الحسین
این جمله واجب است بگوییم و بشنویم            هرجا که پرچم است سلامٌ علی‌الحسین

بعـد از خـدا و قـبـله سوال درون قـبر            تنها هـمین دم است سلامٌ علی‌الحسین
هر ثـانـیه اگـر چه بگـوئـیم این سـلام            نه؛ باز هم کم است سلامٌ علی‌الحسین
هم ذکر فاطمه است سلامٌ علی‌الغریب            هم ذکر خـاتـم است سلامٌ علی‌الحسین
بر زخـم‌هـای پـیـکـر آقـای تـشـنـگـان            این ذکر مرهم است سلامٌ علی‌الحسین
هر کس ز بهترین دم عالم سوال کرد            گوئـید این دم است سـلامٌ علی‌الحسین
واجب شده است در همه جا شعر محتشم            باز این چه ماتم است سلامٌ علی‌الحسین
هرکس شده است مَحرم حق هرکسی که هست            مدیـون این دم است سلامٌ علی‌الحسین
وقتی خدا نوشته به عرشش غم تو پس            این اسم اعظم است سلامٌ علی‌الحسین

روضـه شـروع شـد دل ما را بیاورید            سـرمـایـه‌ام، سـلاح بـکـا را بـیـاورید
یک سال می‌شود که پَـرم وا نمی‌شود            دسـتـم بـه آسـمـان تـو بـالا نـمـی‌شـود

یک سال می‌شود که دلم خاک خورده است            این چشم خشک راه به جایی نبرده است

حالا شـروع تـازه بـرایم فـراهم است            تحویل سال سوخته گان از مُحّرم است
پـرواز عـشق با پَر گریه میـسّر است            توبه به پای روضه اگر شد چه بهتر است
تعلیم درس عشق که در روضه می‌شود            بالاتر از مکـاتب صد حـوزه می‌شود
این عشق پُر بهاست به عـالم نمی‌دهم            من طعم چای روضه به زمزم نمی‌دهم
اینجا فـرشـته‌های خـدا صف کشیده‌اند            هر قطره قطره اشک شما را خریده‌اند
این لحظه‌ها چقدر پُر از نور می‌شویم            چه ساده از عـذاب خـدا دور می‌شویم
دلتنگ روضه هستم و دلـتـنگ کربلا            بـا گـوشـه نـگـاه بـفــرمـا بــزن مــرا

در صحن دل وزیـده هـوای مُحَـرَّمَت            بر گوش جـان رسیده صدای مُحَرَّمَت

ما بی‌قـرار منـتـظر روضه مـانـده‌ایـم            اصـلاً تــمـام سـال، فــدای مُـحَـرَّمَـت

هـمـپـای نـوکـران تـو راهـی هـیـأتـیم            پـوشـیـده‌ایـم رخـت عـزای مُـحَـرَّمَـت

قطعا کسی به سـفـره حـاتـم نـمـی‌دهـد            یک لقـمه از طـعام و غـذای مُحَرَّمَت

هرگز نـصـیب آتش دورخ نـمـی‌شـود            چشمی که گـریه کرده برای مُحَـرَمَت

شکـر خـدا که بوی محـرّم گرفته‌ام            در کوچه‌های سینه زنی دم گرفته‌ام

شکرخدا عبادت من روضه‌های توست            در دل دوبـاره هـیأت ماتـم گرفته‌ام

گاهی کنار روضه‌ات از دست می‌روم            با چشمهای پُر شفق و غـم گرفته‌ام

این آبـروی نـوکـری هـیـأت تـو را            از دستـمال مـشکی اشکـم گـرفته‌ام

دیگر هراس روز قـیـامت نمی‌بـرم            وقتی دخـیلی از پَر پـرچـم گرفته‌ام

با تـربت تو کـام دلـم را گـشـوده‌اند            عمری اگر که بوی محـرّم گرفته‌ام

گفتم میان روضه از اعجاز چشمهات            دیـدم رسیـده‌ام به حـوالی کـربـلات

روز و شب در دل دریایى خود غم داریم            اشک، ارثى ست که از حضرت آدم داریم

شادى هر دو جهان در دل ما پنهان است            تا غمت در دل ما هست، مگر غم داریم؟

گاه در هـیأت رعـدیم و پُـر از طوفـانـیم            گـاه در خـلـوت خود بـارش نـم نم داریم

تـازه آغـاز حـیـات است شهـیـد تو شدن            ما فـقـط غـمـزۀ چـشمان تو را کم داریم

عقـل در دایرۀ عـشق تو سرگردان است            عقل و عشق است که در ذکر تو باهم داریم

در قـیامت دل ما در پى قـد قامت توست            ما چه کارى به بهشت و به جهنم داریم؟!

خـنده‌ات جنّت و اخـم تو عـذابى ست الیم            خـوف داریم اگـر از تو، رجـا هم داریم

از ازل شور حسین بن على در سر ماست            تـا ابــد در دل خـود داغ مُـحــرّم داریـم

بـاز فـصلِ عــزا و مـاتـم شـد            بـاز هـم مــوسـمِ مُــحــرّم شـد

روزیِ این دو ماهِ ما اشک است            گریه بر داغِ عـشق، مرهم شد

رحمتِ حـق نـثـارِ چـشـمی که            خیس، حتی به قدرِ یک نم شد

دم گـرفـتـیم با: حـسین، حسین            اسـمِ اربـاب، اسـمِ اعـظـم شـد

روضه‌خوان گفت: السلام علیک            نـاگـهـان از گـنـاه‌ مان کـم شـد

جـان به قـربانِ تشـنه‌کـامی که            هر قَدَر نیزه خورد، محکم شد

روضه مانند زخـم‌ها باز است            زیـر انـبــوهِ تـیـغ، درهــم شـد

بـدنـی روی خـاک افـتـاد و...            یـک‌تـنـه آبــروی عــالــم شــد

شـکـرِ خـدا بـه قـافـلـۀ غــم رسـیـده‌ام            عـمرَم کـَفاف داد وُ به پـرچم رسیده‌ام
شـبـنـم شدم به چـشمۀ زمـزم رسیده‌ام            مـادر، به گـریه‌هـایِ مُـحـرم رسیـده‌ام

مَن رویِ سیـنـۀ تو شدم نـوکـرِ حسین
مادر، پـدر، پسر، به فـدایِ سرِ حسین

خـیـمه زدیم تا بزنـیم از تو دَم، حسین            کوثر شدیم از غـمِ تو دورِ هم، حسین
با ما زبان گـرفـته تمـامِ حـرم، حسین            یا ذَالجـلالِ وَ الکـَرمِ وَ النـِعَـم، حـسین

شـاهِ کـرم بـه حـالِ دلِ مـن نـگـاه کُـن
مـاهِ مُـحـرم است مـرا رو به راه کُـن

لطفِ تو می‌کِشد به حرم عاشقِ تو را            با یک نـگاه می‌شود این سیـنه کـربلا
اِی کـاش دِق کـنم دهـمِ مـاهِ روضه‌ها            آنجا که ظالمی رویِ پیکر گذاشت، پا

به دست وُ پا زَدَن نرسم کاش سَرورم
پَرپَر زدن خوش است رویِ پایِ دلبرم

شادم از این که باز مرا غم نجات داد            دل را زلال گـریه و مـاتـم نجـات داد

یکسال معـصیت کـمرم را هـلال کرد            آخـر مـرا هــلال مـحــرم نـجــات داد

این روسیاه را که شده روسفـید اشک            امسال هـم سـیـاهی پـرچـم نجـات داد

با خود همیشه فکر می‌کنم این کشتی نجات            من را مگر ز موج بلا کم نجات داد؟!

حُبّ الحُسین اجنّنی ای عقل سجده کن            شاید همین حسین تو را هـم نجات داد

دنیا دمی است تا که بگوئـیم یا حـسین            ما را خدا به حرمت این دم نجات داد

آمـد مـحـرم و غـم زهــرا شـروع شد            دلشوره‌هـای زینب کـبری شـروع شد

او که دل کـشتۀ چـشمان سیاهش باشد            می‌رود کوفه، خدا پشت و پناهش باشد

شب غربت شد و اشکم شده جاری از نو            سـوزش قـلب من از آتـش آهـش باشد

خواب دیده ست پی قافله‌اش مرگی را            چه قرار است مگر بر سر راهش باشد؟!

آه انگار قرار است که در این صحرا            تیـر و شمشیر پـذیـرای نگـاهش باشد

نیـزه‌ها منتظر روی چنان خورشیدش            سنگ هم منتظر صورت ماهش باشد

چه گـناهی زده سر از دل مولا؟ شاید            اینکه فـرزند عـلی بوده گـناهش باشد

خواب دیدم که دو دست است جدا از پیکر            نکند دست عـلمدار سپاهش باشد…؟!

نسیـم روضه وزیده محـرّم آمده است            زمان گـریه به ارباب عالم آمده است

دوباره بیرق و پرچم دوباره طبل و کـتل            که ماه مرثیه وغصه و غم آمده است

دوباره سینه سپـرهای کـربـلا جمعـند            که لحظه‌های خوش نوحه و دم آمده است

تمام صحـن حسیـنـیه ازدحـام گداست            که جا برای هزاران چو من کم آمده است

فقط نه نوح، نه موسی نه یوسف و یعقوب            دراین عزاکده عیسی بن مریم آمده است

بـیا که اشک بـریـزی کـنار پـیـغـمـبر            چرا که فاطمه با قامت خـم آمده است

شکرخدا زهرا دوباره رزق این نوکر نوشت           با دست بشکسته مرا روزی خور این در نوشت

هرگز نمی‌کردم گمان اینجا مرا راهم دهند           نام مرا در بین نوکرها خودش آخر نوشت

روز ازل وقتی خدا روزیِ عالم را نوشت           ارباب را ارباب و ما را بر درش قنبر نوشت

در عرش حق پیراهن خونین او آویختند           بیخود نبوده گر خدا این قلب را مضطر نوشت

نام حسین فـاطـمه اشک مرا جـاری کند           رحمت به شیر مادرم، صد شکر بر این سرنوشت

هرکس که شد در این دهه دلدادۀ کوی حسین           زینب برای او نمازِ صبحِ بالاسر نوشت

حبُّ الحسین نعـمتی، قـبرُ الحسین قبلـتی           این جمله را هر نوکری در قلب خود با زر نوشت

من زارَهُ فِی کربلا زارَ العلی فی عرشه           این را همان اول خدا در عرش بر سردر نوشت

می‌گفت زینب از فراز تل برادر جان ببین           آنکس که تقدیر تو بی‌انگشت و انگشتر نوشت

پشتم از بار گناهم بخدا خـم شده است            اتصالم به کریمان چقدر کم شده است
پـرچـم گـنـبد تو خـصلـت دیگـر دارد            این همان چادر زهراست که پرچم شده است

شـرف آدمـیـت ریـخـتـه در گـریـۀ تو            آدم از گریه به تو بود که آدم شده است
هرکس آمد به حسینیه به معراج رسید            نوبت رفـتنِ معـراج گدا هم شده است
پیـرهن مشکی من را به تنم کن مادر            باز غوغاست در عالم که محرم شده است
چایی روضۀ تو بود نمک گـیرم کرد            چه بساطی که در این سفره فراهم شده است